شبگرد:

اهل خراباتم

پیشه ام نقاشی است

سر سوزن ذوقی است

همه دارائی من

میکشم نقشی از صافی می بر صبو

قیصر امین پور:

دل داده ام بر باد، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی، شیرین تر از فرهاد

ای عشق از آتش اصل و نسب داری 
از تیره ی دودی، از دودمان باد

 
آب از تو توفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جان باد افتاد

 
هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران 
هر کوه بی فرهاد، کاهی به دست باد

 
هفتاد پشت ما، از نسل غم بودند 
ارث پدر ما را، اندوه مادرزاد

از خاک ما در باد، بوی تو می آید 
تنها تو می مانی، ما می رویم از یاد

سهراب سپهری:

پنج وارونه چه معنا دارد ؟!

خواهر کوچکم از من پرسيد. 

من به او خنديدم. 

کمي آزرده و حيرت زده گفت: 

روي ديوار و درختان ديدم.

باز هم خنديدم.

گفت ديروز خودم ديدم 

مهران پسر همسايه

پنج وارونه به مينو ميداد. 

آنقَدَر خنده برم داشت که طفلک ترسيد

بغلش کردم و بوسيدم و با خود گفتم: 

بعدها وقتي غم

سقف کوتاه دلت را خم کرد

بي گمان مي فهمي

 پنج وارونه چه معنا دارد

جوابیه خانم فائزه محمودی:

خواهر کوچکم از من پرسید :

پنج وارونه چه معنا دارد..؟

من به تندی گفتم ...

این سوال است که تو میپرسی؟

پنج وارونه دگر بی معناست...

خواهر کوچک من ساکت ماند...

و سوالش را خورد..

دیدم از گوشه ی چشمش نم اشکی پیداست...

بغلش کردم و آرام گرفت...

او به ارامی گفت که چرا بی معناست...؟

من که در همهمه ی داغ سوالش بودم ...

از دلم ترسیدم...

من که معصومیت بغض صدایش دیدم...

به خودم میگفتم:

اگر او هم یک روز ..

وارد بازی این عشق شود..

مثل من قهوه ی تلخ عاشقی خواهد خورد...

توی فنجان نگاهش ماندم...

مات و مبهوت فقط میگفتم..

بخدا بی معناست....

پنج وارونه غلط ها دارد...

تو همان پنج دبستان خودت را بنویس..

پنج وارونه ی ما یک بازیست...

بازی بی معنیست..

تو همان پنج دبستان خودت را بنویس..!

عماد خراساني:

دلم آشفته آن مايه ناز است هنوز
مرغ پرسوخته در پنجه باز است هنوز

جان به لب آمد و لب بر لب جانان نرسيد
دل بجان آمد و او بر سر ناز است هنوز

گرچه بيگانه ز خود گشتم و ديوانه ز عشق  
يار عاشق کش و بيگانه نواز است هنوز

خاک گرديدم و بر آتش من آب نزد
غافل از حسرت ارباب نياز است هنوز

گرچه هر لحظه مدد مي‌دهدم چشم پر آب
دل سودا زده در سوز و گداز است هنوز

همه خفتند به غير از من و پروانه و شمع
قصه ما دو سه ديوانه دراز است هنوز

گرچه رفتي، ز دلم حسرت روي تو نرفت
در اين خانه به اميد تو باز است هنوز

اين چه سوداست عمادا که تو در سر داري
وين چه سوزي‌ست که در پرده ساز است هنوز 

عماد خراسانی:

باز آهنگ جنون می زنی ای تار امشب

گویمت رازی در پرده نگهدار امشب

آنچه زان تار سر زلف كشیدم شب و روز

مو به مو جمله كنم پیش تو اظهار امشب

عشق، همسایه دیوار به دیوار جنون

جلوه گر كرده رخش از در و دیوار امشب

هر كجا می نگرم جلوه كند نقش نگار

كاش یك بوسه دهد زین همه رخسار امشب

از فضا بوی دل سوخته ای می آید

تا كه شد باز در آن حلقه گرفتار امشب؟

سوزی وناله بیجا نكنی ای دل زار

خوب با شمع شدی همدل وهمكار امشب

ای بسا شب كه بروز تو نشستیم ای شمع

كاش سوزیم چو پروانه به یكبار امشب

آتش است این، نه سخن، بس كن از این قصه عماد

ورنه سوزد قلمت دفتر اشعار امشب

حـمید مـصدق:

کاظم بهمنی:

تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم

روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست

یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی

شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود

من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من!

من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید

تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم

شاعر ناشناس:

یکی هست، تو قلبم، که هر شب واسه اون می نویسمو اون خوابه

نمی خوام بدونه واسه اونه که قلب من اینهمه بی تابه

یه کاغذ، یه خودکار، دوباره شده همدم این دل دیوونه

یه نامه، که خیسه پر از اشکه و کسی بازم اونو نمی خونه

یه روز همین جا توی اتاقم یکدفعه گفت، داره میره

چیزی نگفتم آخه نخواستم دلشو غصه بگیره

گریه می کردم درو که می بست، می دونستم که می میمرم
اون عزیزم بود، نمی تونستم جلوی راهشو بگیرم

می ترسم یه روزی برسه که اونو نبینم، بمیرم تنها

خدایا کمک کن نمی خوام بدونه دارم جون می کنم اینجا

سکوته اتاقو داره میشکنه تیک تاک ساعته رو دیوار

دوباره نمی خواد بشه باور من که دیگه نمی یاد انگار

شبگرد:

ای که روز و شب را از من گرفتی

چون سکوت خلوتم دیدی به جانم رخنه کردی

تو که دین و دلم از من ببردی

چرا دیگر اینهمه عشوه و ناز

بیا و دمی دمساز ِ دل ِ بی کسم باش

که کلید طلسم ِ دلم را 

در نگاه آتشینت دیدم ای یار

چو گم گشتم در سیاهی دو چشمات

دلم ازکف برفت و من گشتم آزاد